تاجیکستان به اسطوره آریایی، نوشته جودیت رابرت (لوموند دیپلماتیک

الف بنای یادبود اسماعیل سامانی بر میدان دوستی در مرکز شهر دوشنبه، پایتخت تاجیکستان، غالب است. در هر شرایط آب و هوایی، عکاسان خیابانی پیشنهاد می کنند از شما بین دو شیری که مجسمه غول پیکر را احاطه کرده اند، عکس بگیرند. خمیده شدن، حتی می توانند شامل طاق طلایی که مجسمه و تاج روی آن را قاب می کند، باشد.

پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و جنگ داخلی متعاقب آن (1992-1996) – که 100000 تا 150000 کشته و 1.2 میلیون آواره از جمعیت شش میلیونی برجای گذاشت – دولت سامانی را به عنوان نماد اتحاد یک کشور عمیقاً تجزیه شده انتخاب کرد. او که در سلسله سامانیان ایرانی به دنیا آمد، در اوایل قرن دهم بر امپراتوری وسیعی که اکنون “نخستین دولت تاجیک” نامیده می شود، حکومت می کرد که شامل افغانستان، بخش های بزرگی از تاجیکستان امروزی، ازبکستان، قرقیزستان، و ترکمنستان و حومه پاکستان می شد. و ایران پول ملی نام اوست و تصویر او روی 100 اسکناس سامانی دیده می شود.

تاجیکستان به عنوان فقیرترین جمهوری از پنج جمهوری شوروی سابق در آسیای مرکزی و تنها کشوری که در آن فارسی صحبت می شود، برای اثبات هویت خود به فرهنگ ایرانی روی آورده است، به ویژه در رابطه با همسایه ازبکستان. استقلال بدون حمایت نخبگان محلی یا یک جنبش مردمی قوی به دست آمد و ملت جدید با تفاوت های قومی و منطقه ای بزرگ مشخص شد.

در طول 30 سال گذشته، بسیاری از معابر اصلی پایتخت به نام نویسندگان بزرگ پارسی نامگذاری شده اند. برخی از آنها در شکل گیری هویت تاجیکی در دوران شوروی کمک کردند، به ویژه صدرالدین عینی (1878-1954)، که فرهنگ لغت را تدوین کرد که به استانداردسازی زبان نوشتاری مدرن تاجیکی کمک کرد. از دیگر مواردی که پس از استقلال در روایت ملی گنجانده شده است می توان به رودکی (858-940/41) اشاره کرد که پدر شعر فارسی به شمار می رود. او مجسمه ای در پارکی در دوشنبه دارد که به نام اوست، جایی که آهنگ های میهن پرستانه از بلندگوها بلند می شود و من شعر او را با لحنی های فاخر می خوانم.

امامعلی رحمان، رئیس جمهور تاجیکستان، که از سال 1992 در قدرت است، بر اساس یک موقعیت بسیار دورتر است (…)

مقاله کامل: 2,687 کلمات